Op zaterdag 14 juni jl. was er een landelijke viering in de Sint-Janskerk in Gouda vanwege 1700 jaar Nicea. Voorafgaand aan de viering sprak de Syrisch-orthodoxe priester Simon Saliba de jongeren toe onder het motto: ‘Ja, ik geloof!’ Saliba is niet alleen priester van de Syrisch-orthodoxe Mor Augin Kerk in Hengelo, tevens is hij jeugdpriester voor het bisdom in Nederland. Zijn inspirerende toespraak deelt hij graag met ons.
N – ‘Nu is het tijd om te geloven, niet alleen met woorden, maar met ons leven.’
Het jubileumjaar van het Eerste Concilie van Nicea, 1700 jaar geleden, herinnert ons eraan wat het betekent om als christenen in de kern van ons geloof te staan: Ja, ik geloof. Dat geloof, uitgesproken in de geloofsbelijdenis van Nicea, is niet slechts een tekst die we reciteren. Het is een levenshouding. Het is de keuze om Christus te volgen, dag in dag uit. In een wereld die steeds sneller verandert, waarin verwarring, twijfel en verdeeldheid groeien, worden wij uitgenodigd om met overtuiging en vreugde te zeggen: Ja, ik geloof! Maar geloven is méér dan beamen, het is leven in vertrouwen, in overgave, en vooral in liefde.
I – ‘In actie komt geloof tot leven.’
De apostel Jakobus zegt het heel scherp: ‘Een geloof zonder daden is dood.’ (Jakobus 2:17) We kunnen zeggen dat we geloven, maar als dat geloof geen gevolgen heeft in ons gedrag, in onze keuzes, in onze liefde voor de ander, dan is het hol. Onze daden zijn het antwoord op Gods liefde voor ons. Als Christus Zich volledig gegeven heeft aan ons, hoe kunnen wij dan terughoudend zijn in onze liefde tot Hem en tot de Kerk? Jongeren, geloof is een werkwoord! Het vraagt beweging, inzet, lef. Jullie zijn de bouwstenen van de Kerk, niet morgen, maar vandaag.
C – ‘Christenen werden ze voor het eerst genoemd in Antiochië.’
Dit is geen toevallig detail (Handelingen 11:26). Het zegt iets fundamenteels. Ze werden christenen genoemd omdat hun levenswijze zo sterk op die van Christus leek. Ze leefden in liefde, in gemeenschap, in eenheid. Vandaag zijn wij verdeeld in denominaties, stromingen, tradities. Maar misschien moeten we niet alleen vooruit kijken naar eenheid, maar ook terug, naar die eerste eeuwen, naar de tijd vóór de verdeeldheid. Naar de tijd waarin men zich niet schaamde voor Christus, maar Hem met heel hun leven uitstraalde. Laten we niet trots zijn op onze naam als denominatie, maar op onze identiteit als volgelingen van Jezus.
E – ‘Een levende Kerk vraagt levende gelovigen.’
De Kerk is niet het gebouw, de priester, of het programma, de Kerk zijn wij. En een levende Kerk vraagt mensen die verantwoordelijkheid nemen. Zie je iets in de Kerk dat beter kan? Dan ben jij misschien degene die God daar juist voor roept! We kunnen niet blijven toekijken en afwachten. Geloof vraagt betrokkenheid. Bouw mee. Dien mee. Wees licht en zout. Je hoeft niet perfect te zijn, je hoeft alleen maar bereid te zijn. Vuur verspreidt zich alleen als het brandt, dus laat je geloof branden!
A – ‘Als de duivel ook gelooft, wat maakt ons dan anders?’
In Jakobus 2:19 staat: ‘U gelooft dat God één is? Daar doet u goed aan. Ook de demonen geloven dat…en zij sidderen.’ Geloof is dus niet genoeg. Het is pas levend als het ons hart, onze handen, en onze keuzes raakt. Liefde is een werkwoord. Geloven is een werkwoord. En geloof is tegelijk ook een gave, van de Heilige Geest. Laten wij bidden dat de Heilige Geest ons geloof verdiept en versterkt, zodat het zichtbaar wordt in onze daden. Laten wij niet alleen geloven zoals de duivel, verstandelijk, maar geloven zoals de heiligen: vol overgave, vol vuur, vol liefde. Ja, ik geloof! En daarom leef ik. En daarom bouw ik mee. En daarom heb ik lief.
Afsluiting – ‘Nu is het aan jou.’
Geliefde jongeren, we hebben vandaag gekeken naar het fundament van ons geloof, vastgelegd in het Concilie van Nicea, en we hebben samen uitgesproken: Ja, ik geloof. Maar geloof is geen sierwoord voor op zondag. Het is een roeping voor elke dag. We hebben gehoord dat geloof zonder daden dood is, en dat zelfs de duivel gelooft… dus wat maakt ons anders?
Wat ons anders maakt, is wat wij doen met dat geloof.
Wat ons anders maakt, is dat wij kiezen voor liefde, voor eenheid, voor inzet.
Wat ons anders maakt, is dat wij niet blijven zitten, maar opstaan en bouwen.
De eerste christenen werden herkend aan hun levensstijl. Mogen ook wij zo leven dat mensen zeggen: Daar loopt een volgeling van Christus. Niet alleen omdat we het zeggen, maar omdat we het laten zien. Door onze liefde. Door onze daden. Door onze eenheid.
De Kerk is geen club waar je lid van bent – het is een lichaam waarin jij een onmisbare rol hebt. Misschien ben jij de hand die helpt. Of het oor dat luistert. Of het hart dat liefheeft. Maar zonder jou missen we iets. Jij hebt een plek. Jij hebt een taak. Jij mag bouwen. Niet morgen. Vandaag.
Dus:
Neem initiatief. Laat je licht schijnen. Durf verantwoordelijkheid te nemen.
Zeg niet alleen: Ik geloof, maar leef het. Toon het. Draag het uit.
En als je twijfelt of je het wel kunt, onthoud dan: geloof is een gave van de Heilige Geest. Vraag Hem om kracht. Vraag Hem om vuur. Vraag Hem om liefde. En Hij zal het je geven.
‘Laat zo uw licht schijnen voor de mensen, opdat zij uw goede werken zien en uw Vader in de hemel verheerlijken.’ (Mattheüs 5:16)
Laten wij vandaag zeggen: JA, ik geloof, en JA, ik leef dat geloof.
Niet alleen in woorden, maar in daden. Niet alleen individueel, maar samen.
Want liefde is een werkwoord. En geloven ook.
